Kapı çalar... Gelen postacıdır. Kucağında büyükçe bir paket vardır. Uzattığı kâğıda bir imza atarsınız. Daha önceden ısmarladığınız kitaplara kavuşmanın sevincini yaşarsınız. Zaten tatilde olduğunuzdan bu kitaplara çok ihtiyacınız vardır. "Artık canım sıkılmayacak" deyip keyiflenirsiniz. En çok merak ettiğinizi alıp koltuğa uzanırsınız.
Zil çalar... Kapıya koşarsınız. Yıllardır görmediğiniz bir dost gelmiştir. Sevinirsiniz. Sohbetleriniz saatler boyu hatta günlerce sürer. "Yaşamak ne güzel!" dersiniz içinizden. Hele böyle dostlar varken...
Kapı çalar... Dürbünden bakarsınız. Kimseyi göremezsiniz Dönüp yeniden koltuğa gömülürsünüz. Bir daha çalar... Bakarsınız, yine kimse yok. Tam o sırada bir daha çalınca kapıyı açarsınız. Komşunuzun oğlu. Elindeki sopayla zile uzanmaktadır. Meğer tuzları bitmiş. İçeriden tuz getirirken kendi kendinize söylenirsiniz, "Elbette göremem. Keratanın boyu bir metre...” Bu küçük hâdise neşelendiriverir ortalığı. Hatta koşup hanımınıza anlatırsınız.
Kapı çalar... Düşüp bayılacak kadar şaşırırsınız. Askerdeki oğlunuz haber vermeden izne çıkmıştır. "Oğlum benim..." diye hasretle kucaklarken gözyaşlarınızı zapt edemezsiniz. Mutluluğunuz, oğlunuzun izni kadar uzar. Kapının her çalışında sanki mutluluğa koşmaktasınız. Huzur tüter gözlerinizden. Her sessizlikte kulaklarınız zil sesi arar.
"Ve kapı çalmaz..." En büyük misafir gelir. "Niye haber vermedi?" diye içinizden geçirirken, "Doğduğundan beri zile basmaktayım” der. Bir şeyler söylemek istersiniz o an. Ama o andan sonra diliniz dönmez. Ölüm sessiz sedasız gelivermiştir.
Yorumlar
Yorum Gönder